Svava í Arnarfelli

Ég lét ekki þungbúinn himin og einn og einn "hellt-úr-fötu-skúr" aftra mér frá að fara smávegis út í dag. Var búin að sjá tilsýndar eitthvað sem líktist grænmetissölu, hérna rétt hjá okkur svo þangað fór ég. Eftir grænmetiskaupin á markaðinum neita ég algjörlega að kaupa grænmeti í súpermarkaðinum! Mikið rétt, þarna var þetta fína grænmeti þótt umgjörðin væri nú ekki til að hrópa húrra yfir! Skúrhreysi sem barið hefur verið saman úr beygluðum bárujárnsplötum, hvorki gluggar né hurðir, þannig að vindarnir blása bara beint í gegn. Eldgömul kona sat á hækjum sér hálpartinn undir borðinu, en maðurinn (sonurinn?) hlóð því sem ég keypti á pundviktina og tilkynnti þeirri gömlu jafnóðum: "tómatar-4 pund, gulrætur -3 pund, papaja -5 pund " o.s.frv. Sú gamla, einbeitt og alvarleg, reiknaði jafnóðum saman, leit svo á mig brosandi tannlausu brosi: "710 dollar, miss" Það var nú allt og sumt fyrir tvo fulla poka af grænmeti og ávöxtum. (ca. sama upphæð í ísl. krónum)



Þessi kona kom arkandi, eða öllu frekar staulandi, eftir malarveginum. Hún var skólaus. Mér fannst þetta alvega agalegt, það er nú eins og vegurinn þarna sé rennisléttur eða mjúkur yfirferðar! Ég spurði hana hvar skórnir henna væru, hún horfði á mig tómum augum, teygði fram hendina og klappaði mér á kinnina. Þegar ég rétti henni 100 dollara snéri hún seðlinum milli handanna, eins og hún vissi ekki hvað þetta væri og lait svo undrandi á mig. Ég held hún hafi verið villt, og vitiði hvað?

Ég held ég hafi verið að hitta Jamaicabúa með heilabilum í fyrsta skiptið.