Svava í Arnarfelli

Myndir sem áttu að fylgja teksta dagsins:

þetta er Rósa "King", það er hún Rósa sem er búin að búa í Kingston í 53 ár. Hún var voða hrifin af Sigfúsi!












Sjálfur kongurinn "the King of the Reegie"!! Þessi mynd er í fullri líkamsstærð út í garðinum við safnið. (þar sem hann spilaði alltaf fótbolta!)
Þarna var líka fjölskyldumynd, hann og Rita konan hans (vissuð þið að hún var ein af þrem "baksöngkonum" hans og stóð alltaf í miðjunni?) og börnin þeirra fjögur.










Jeppinn hans Bob Marley (hefur örugglega heitið eitthvað!) Á þessu fór hann um allt, en átti reyndar líka síðustu árin BMW!!














Smá sýnishorn úr "kryddgarðinum" hans Bob Marley. Núna er bara ræktað þarna alls kyns krydd og matjurtir, en það leikur grunur á að þegar reegiekongurinn bjó í húsinu hafi verið lögð áhersla á annars konar ræktun!!










Ég fann aldrei út úr hvað þessi "rastaman" var að gera þarna. hann var ekki guide, hann var ekki að selja miða, hann var ekki að laga til. Hann var bara þarna og brosti. Þegar ég sýndi honum myndina sagði ég: "Svei mér ef þú ert ekki líkur Bob Marley"!!! Han brosti enn breiðar og gaf mér hnefann: "Yah man; respect"!!









Þessi svaka stytta stendur fyrir faman húsið, þarna bendum við Bob til himins (hann gerði þetta víst alltaf á tónleikum!) og ég fann enga smá samkennd með honum!! Verð víst að viðurkenna að ég bendi ekki eins markvisst og hann!

Á fótstallinum er mynd af bakraddarkonunum þrem og egypska keisranum sem var leiðtogi rastamannanna; Haile Selassie. Hann hét víst Ras Tafarika að skýrnarnafni og þaðan kemur nafnið "Rastafari". "Ekki trúarbrögð" eins og Bob Marly sagði, "heldur lífið"!
Flottur han Bob!!



Læt þetta nægja í bili, KNUS til ykkar allra

Við Sigfús fórum í Kaupstað um helgina, brugðum okkur til Kingston í skemmti- og menningarferð. Kingston er náttúrulega mikið stærri en MoBay, enda höfðuborg með öllu sem þvi tilheyrir. Við erum farin að þekkja smávegis í bænum, rata pínu og átta okkur á umhverfinu. En villumst náttúrulega líka! Eitt sem við þekkjum orðið vel, er skóbúð í bænum, hún er æðisleg! Ekki nóg með að úrvalið sé gífurlegt, hedur eru prísarnir og stærðirnar afar aðlaðandi! Jamikanskar konur hljóta almennt að vera með stóra fætur, því það er ekkert mál fyrir mig (með mitt númer 42 í skóm!) að fá fullt af flottum skóm. Kom út með 4 pör og borgaði ca. 10.000 ísl. fyrir, og þetta voru sko flottir og góðir skór! Sigfús fékk eitt par og var alsæll með það. En ég er náttúrulega skófíkill, svo það er ekki alveg að marka! Við fengum okkur líka nokkrar fleiri eftirprentanir, svo nú þarf ég að heimsækja inrammarann aftur!
Og svo fórum við á Bob Marley safnið. Það var sko gaman! Safnið er í húsinu sem þau hjónin bjuggu í með krökkunum sínum fjórum, þarna var hann líka með stúdío sem sonur hans notar núna. Það er búið að gera þetta voða vel alltsaman, skipulegðar skoðunarferðir um allt með ”guide” sem sýnir og segir frá. Fullt af myndum frá lífi hans og tónlistarferðum, svo endaði túrinn með heimildarmynd sem sýnd var í litlu bíói í einu af útihúsunum, sem voru mörg. Í einu af þeim er lítil hárgreiðslustofa þar sem hægt er að fá ”uppstart” af rastahári. Þurfti virkilega að halda í Sigfús þegar við fórum framhjá þar! Virkilega þess virði að fara og skoða þetta safn, bæði fróðlegt og gaman. Hann hefur verið áhugverð manneskja, svona utan við músíkina.
Það var greinilega stóra giftingarhelgin í Kingston, í almenningsgarði sem er við hlið hótelsins sem við bjuggum á, var stanslaus traffík bæði laugardag og sunnudag, brúðhjón og litríkt fylgdarlið sátu, stóðu og lágu út um allt, það var verið að taka myndir! Og þvílíkar uppstillingar! Við fylgdumst með frá svölunum og skemmtum okkur konunglega! Furðulegt að sjá hvernig brúðurinn hreinlega lagðist á grasið (í svaka-brúðarkjólum), svo var hrúgað ofaná hana allskonar blómum og svo myndað!
Á laugardagskvöldið fórum við í boðið til Pihlfólksins, meiningin var að sitja út við sundlaugina á Hilton hótelinu, en mað skall á þeð þrumum og eldingum með tilheyrandi vatnsveðri, svo allt var flutt inn í hús. Þarna hittum við fullt af fólki, ma. 4 af 5 íslendingum sem búa í Kingston. Þann fmmta, hana Rósu Ramsey hittum við svo í ”bröns” á sunnudeginum. Rósa er spennandi karakter, búin að búa hérna í 53 ár og upplifa ótrúlegustu hluti. Einhver góður skribent þyrfti að skrá sögu henna Rósu, hún hefur sko frá mörgu að segja. Maðurinn hennar var þekktur lögfræðingur í Kingston og hún vann með honum öll ár í málaferlum bæði hér á Jamaica og öðrum Karabíueyjum. Spennandi líf og ekki alltaf auðvelt fyrir unga íslenska konu að aðlagast. En hún er svo lífsglöð og hress, verður 75 ára í haust og er algjör daðrari! Þið hefðuð átt að sjá hvernig hún snéri þjónunum í kringum sig! Reyndi meira að segja við Sigfús beint fyrir framan augun á mér!! En við erum sumsé 8, Ísendingarnir á Jamaica; við 3 í MoBay og svo þessi 5 í Kingston. Það ver að verða Þorrablótshæft! Skemmtilega og ”stímulerandi” ferð í Kaupstað, en líka gott að koma aftur heim í kyrrðina á Taylor Road!
Það er einhver stífla á netinu, kem eingum myndum inn og veit svosum ekkert hvort þetta fer í gegn. Set myndir inn seinna. KNUS

Hef verið að keppast við undanfarið og lítill afgangs "bloggtími"! Við ætlum nefnilega að skreppa til Kingston á eftir og vera helgina. Síðustu helgi mánaðarins er laugardagsfrí hjá Sigfúsi (svaka lúxus, tveggja daga samfleytt frí!) og þá er frekar hægt að fara svona lengra til. Það vill nú svo skemmtilega til, að vinnustaðir Pihl í Kingston (þeir eru 3) ætla að halda veislu á morgun og okkur er boðið þangað. Þar vinna 3 íslendingar. Svo ætlum við að reyna að hitta Rósu Íslending, sem hefur búið á Jamaica áratugum saman. Hress kona, hef talað við hana í síma nokkrum sinnum. Þannig að ég verð að sinna Tomma boy á mikilli ferð núna, annars fer allt mitt plan úr skorðum! En það verður rosalega gott að komast svolítið frá honum þessarri elsku, hann er svo strangur við mig! Hafið góða helgi, KNUS

Var að fá ábendingu frá henni Sigrúnu frænku minni um að ég hefði gleymt að segja hvaðan vatnið í forstofunni kom!
Jú, Sigrún mín, það fossaði ofan af þakinu, hafði rifið með sér brot úr þaksteinunum. Krafturinn var slíkur að það kom inn í forstofuna! En hvað finnst þér um "dýrið"!!

Þá er ég búin að prufa klippistofu í MoBay, kom heim með þennan fína drengjakoll og nýpússaðar neglur svona í leiðinni! Hún var býsna fagleg við þetta stúlkan, þó það hafi nú ekki verið alveg eins og hún Hjördís á Gammel Kongevej gerir það! Prísinn var cirka þriðjungur af dönsku/íslensku verðlagi, sem er náttúrulega rándýrt miðað við hvað Jóna gaf fyrir klippingu niður í bæ!
Sú klipping kostaði 30 danskar krónur!
Á leiðinni heim mælti ég mér mót við Sigfús á "lokal" jerkstað sem er hér rétt hjá. Hef oft keyrt framhjá staðnum, en það er svo mikill reykur sem stígur upp að ég hef ekki fattað hvað þetta er! Þessi mynd er ekki svona hreyfð eða að linsan var skítug; það er svona svakalegur reykur allt um kring! Þarna standa þeir mitt í reyknum og grilla kjúkling, disk, svín og alls konar grænmeti. Og svo er þetta líka voða gott. Enda voða vinsæll staður. Stendur reyndar í vegi fyrir veginum hans Sigfúsar, þeir þurfa að flytja sig og eru að byggja annan skúr rétt hjá; "soon come"!!

Ég vaknaði í nótt við þessi svakalegu veðurlæti (þeir sem hafa sofið nálægt mér vita að það þarf þó nokkuð til að ég rumski þegar ég á annað borð er sofnuð!), reginð lamdi húsið og það hvein og söng í öllu. Mér fannst ég heyra svo mikinn vatnsnið frá neðri hæðinni svo ég læddist niður. Verð nú að segja að þetta var áhrifamikil sjón, heimkeyrslan var eins og árfarvegur, vatnið fossaði út úr afrennslisrörunum frá þakinu og frá loftinu í forstofunni veltist hreinlega foss niður á gólfið. Hvaðan kemur svona mikið vatn? "Dýrið" í forstofunni skrækti og flautaði, örugglega af hræðslu. "Dýrið" já, hef ég sagt ykkur frá því? Fyrir ca. mánuði fórum við að heyra hvellt blístur frá forstofunni. Þetta er "síkaða" sagði Sigfús, líkist engisprettu, þær lifa í nokkra daga. Dýrið virtist hafa komið sér fyrir upp undir loftinu og ekki nokkur leið að koma auga á það. Um leið og fór að skyggja byrjaði það að skrækja og blístra og stoppaði ekki augnablik. Ekkert heyrðist í þesu á daginn, svaf greinilega og safnaði kröftum fyrir kvöldskrækina. Nå, við áttum von á að þetta gengi yfir, svona dýr lifa ekki svo lengi, heldum við. En það var nú eitthvað annað, dýrið skrækir og blístrar enn, hefur frekar sótt í sig veðrið ef eitthvað er. Palla er löngu búin að gefast upp og er flutt að heiman, enda er ekki hægt að búa við svona læti allar nætur! Ég gleymi þessu á daginn því þá eins og ég segi, sefur dýrið, en í gær orðaði ég þetta við Barry, hann sagði að svona "krikker" eins og hann kallaði það, gæti lifað endalaust! Huggulegt eða hitt þó heldur! Svo nú ætlar Barry að klifra þarna upp með eiturbaukinn ógurlega og freista þess að finna dýrið. Vona bara að það takist og að Palla komi aftur heim. Sakna hennar hálfpartinn!
Í dag ætla ég á hárgreiðslustofu, verður spennandi að sjá hvernig það tekst! Kannski kem ég heim með fléttur eða rastahár!! Hafið góðan dag elskurnar, KNUS

Enn er mikið talað um fellibyli og varnir gegn þeim. Þegar maður keyrir fram hjá þessum pálmalundi sem er hér skammt frá, skilur maður vel að íbúarnir séu smeykir, allavega þeir sem mmuna "stóra sorminn" sem fór yfir eyjuna 1988. Þessar spírur eru leifar af pálmalundi sem varð ílla úti þá, það hreinlega kubbuðust af topparnir af pálminum og svona spírur sér maður eins langt og augað eygir. Nokkrir litlir pálmar eru svo að vaxa upp innan um þetta. Furðulegt að sjá. Við Sigfús gerum okkar best í "viðbragðamálunum", erum komin með lager af vatni og risastór vaðstígvel heim í hús!
Barry vinur minn hefur verið rauðeygður síðustu dagana. Hann kom alveg miður sín til mín í síðustu viku og sagði mér að "konan hans pabba er dáin". Voða sorglegt auðvitað, en "konan hans pabba" var 96 ára svo það mátti nú fara að búast við þessu. Pabbinn er dáinn fyrir mörgum árum. "Konan" átti heima í litlu þorpi upp í fjöllunum , þar dó hún og þar á að jarða hana. Efir að hafa vottað Barry samúð mína spurði ég hvenær ætti að jarða og eftir svarinu var ég viss um að ég hefði misskilið eitthvað. Því Barry sagði: "Við ætlum að reyna að hafa gröfina tilbúna eftir 14 daga". Fjórtán daga, hugsaði ég; það er 30 stiga hiti og hún hefur örugglega ekki haft loftkælingu! En nú er ég (ofurvarlega) búin að spyrja nánar út í þetta og jarðarfararvenjur eru sko öðruvísi hér en þar sem ég þekki til! Barry sem "aðal" sonurinn hefur yfirumsjá með framkvæmdum. Allir menn í þorpinu hjálpa til við að taka gröfina og fóðra hana. Já fóðra hana; þeir steypa plötu í hliðar og botn grafarinnar og eðlilega tekur það sinn tíma! Konurnar í þorpinu undibúa veitingarnar (er ekki laveg búin að fá á hreint hvað verður boðið upp á), þannig að allir hjálpast að við þetta. En "konan" hvar er hún? Jú, Barry er búinn að leigja kælipláss fyrir hana, rándýrt pláss, en kalt og viðsættanlegt á meðan verið er að undirbúa allt heima fyrir. Barry sagðist ekki koma í vinnuna á morgun, "við verðum að reyna að flýta okkur" sagði hann, "það eru nefnilega daggjöld á kæliboxinu"! (Hann sagði BOX!!) Væri fróðlegt að fara að jarðarförinni, ætli það sé viðeigandi?

Djöfulgangurinn í Líbanon hefur ekki farið fram hjá neinum, jafnvel ekki svokölluðu "óupplýstu" fólki eins og Barry og fleirum innfæddum Jamaicabúum. Ekki ætla ég nú að fara að halda úti pólitískum umræðum á blogginu mínu, en get þó ekki orða bundist; er ekki með ólíkindum að einni þjóð leyfist að ganga berserksgang í landi annarrar, sprengja, brenna, myrða og nauðga saklausum landsmönnum - og allt í skjóli þriðju þjóðarinnar sem m.a. sér þeim fyrir morðvopnunum? Og það sem er öllu verra; margir sem telja sig tilheyra siðmenntuðum hluta heimsins, þeir styðja misyndismennina. Við tölum fjálglega um hnattvæðingu og að landamæri séu að heyra sögunni til. En hefur það ekki líka einhverja ábyrgð í för með sér? Er útþurrkun landamæra eingöngu til að við getum farið allra okkar ferða og náð okkur í það sem við viljum eiga? Er engin samhyggð innifalin í hnattvæðingunni? Greinilega ekki, það hefur eitthvað mikilvægt gleymst. Tengdafólk Odds, sonar Sigfúsar býr í Beirút. Marianne vinkona mín býr rétt norðan við Beirút. Við Sigfús vorum í Libanon fyrir tæpum 4 árum. Mágur Odds fór með okkur um Beirút og sýndi stoltur hvað búið var að byggja mikið upp eftir margra ára bombubrjálæði. Falleg og tíguleg minnismerki minntu á hörmungarnar, en fólkið leit fram á veginn og lagði mikið á sig til að gera borgina aftur að borg þar sem fólk lifði og bjó á eðlilegann máta. En það var mikið verk óunnið. Allt um kring voru hús og byggingar götuð af byssukúlum og sprengjum. Margt verður aldrei byggt upp, sérstaklega niðurbrotnar sálir sem lifa við eilífan ótta. Rina tengdadóttir Sigfúsar ber sprengjubrot í líkamanum alla æfi, eftir að hús foreldra hennar verð fyrir einni af sprengjunum og lennti á þeim hluta hússins sem hún svaf í. Sum brotin var hægt að fjarlægja, önnur ekki. Hún ber minninguna með sér bæði á sál og í líkama. Foreldrar hennar eru nú gamlar manneskjur sem geta ekki ferðast langt, þau geta ekki komist í öryggið til dóttur sinnar á Kirkjubæjarklaustri. Þau þurfa að láta nægja að fara rétt norður fyrir Beirút og vona að þar falli ekki margar sprengjur og að staðurinn vekji ekki athygli sjúkhugsandi óvinahermanna. Ég talaði við Marianne í síma í gær. Hún og börnin hennar 3 eru sem betur fer komin til Svíþjóðar. Þau eru í öryggi hjá Ingrid í friðsamlegu umhverfi skerjagarðsins. En það eru óskapleg margir eftir í Libanon, m.a. Ibrahim. Brjálæðið heldur áfram. Hvernig stendur á að þetta er látið viðgangast? Hvernig stendur á að við sem manneskjur sættum okkur við að svona nokkuð viðgangist? Fólk flykkist utan úr heimi til að verja íslenska hvali og íslenska náttúru. Ekki að það séu ekki miklivægur auður. En hvað með mannauðinn? Hvað um líf og heilsu lifandi fólks. Á hvaða skala siðmenningar er það metið? Er ekki verðmætamat heimsins orðið eitthvað brenglað? Er það þetta sem við meinum með þróun siðmenningarinnar? Það getur bara ekki verið.

Þá er búið að "gæsa" hana Caroline. Við fengum þennan bát alveg upp á ströndina og 8 kellur óðu upp á mið læri og klifu um borð. Það var glerbotn í bátnum svo við gátum fylgst með neðansjáfarlífinu á meðan við sigldum meðfram ströndinni. Það er grunnt langt út og mikið að sjá. Við stöppuðum einu sinni, nokkrar fóru í sjóinn og "snorkluðu", hinar sátu og sötruðu kampavín og spjölluðu við kapteininn á meðan. Hásetinn synti og kafaði og kom með hin og þessi dýr til að sýna okkur. Skrítið að koma við lifandi ígulker! Og sjá hvernig þessir litlu hörðu angar hreyfðust.

















Ég man eftir ígulkerunum heima á Dalvík, þau voru allta rauðleit, hérna eru þá snjóhvít! Stóru sníglarnir eru utanum conchfiskinn, sem er einn af jamaikönskum "deligatessum" hægt að fá þennan fisk á marga vegu; í súpu, grillaðann, djúpsteiktann, í bollum og fleira. Kuðunginn er svo hægt að kaupa allstaðar meðfram vegunum. Hef ekki tékkað á hvað þeir kosta, margir eru voða fallegir. Kannske er þarna komin jólagjöfin í ár! Conchkuðungur á línuna!!Eftir tveggja tíma útiveru sigldum við upp á ströndina og "strákarnir" tóku þar á móti okkur með köldum bjór. Því miður er ég ekki enn búin að læra að drekka bjórinn! Þetta var voða gaman og brosið fór ekki af Caroline. Svo verður brúðkaupið þeirra um næstu helgi á litlu rómantísku hóteli á suðurströndinni. En ég er að fá einhvern "skít" í mig, það er hrollur í mér og ég er hálftussuleg. Það er nú eitthvað að þegar manni er kalt í 28 stiga hita!

Ekkert varð úr að ég færi á útitónleika í gærkvöldi. Sigfús var á fundi í Ochio Rio, öllu seinkaði, fundi og heimferðinni, oft er svo svakaleg traffík að það getur tekið fleiri tíma að fara á milli. Svo hann kom ekki heim fyrr en að verða níu og við nenntum hreinlega ekki af stað. En það þýddi líka að ég vann lengi í gær og náði að klára vikuskammtinn minn í þýðingunni. Ekkert smá góð tilfinning! Svo ég hef leyft mér að vera að stússast í morgun, hengja upp fínu myndirnar mínar (þetta er ein af þeim), baka rúgbrauð, gera heimavinnuna mína fyrir enskuna og með hjálps Kurts smiðs, festa aftur upp flugnanetið sem datt í hausinn á okkur í nótt!
Vivet hringdi eldsnemma í morgun, var á sjúkrahúsinu - aftur - núna með dóttur sína. Stúlkubarnið var að missa fóstur, sem hún hafði ekki hugmynd um að væri þarna, þó var hún komin allavega 3 mánuði. Vivet hefur miklar áhyggjur af henni, hún er í slagtogi við "rasta" sem Vivet finnst nú ekki gott! Drengurinn er skíthræddur við Vivet og þorir varla að tala við hana. Ekki verður það líklega betra eftir þessa uppákomu. Síðan Vivet kom, hafa símarnir hennar ekki stoppað, ættingjar og vinkonur að segja sína skoðun á málinu! Barry kom rétt við til að sýna mér nýjustu býflugnastungurnar og "demostrera" hvað ætti að gera ef maður fengi bit. Maður á að taka blöð af þrem mismunandi runnum (sama hverjum, bara að þeir séu ekki eins!)vöðla þeim saman í hendinni þangað til þau hafa blandast í kássu, þá á að leggja kássuna á bitið og halda við - lengi sagði Barry! Óbrigðult, segir hann!
Í kvöld koma norsk hjón í mat, ætla að hafa ísl. saltfisk. Namm, hlakka til! KNUS

Þegar ég fór að sækja myndirnar mína til innrammarans, hitti ég fyrir þennan unga dreng sem snaraði sérínn í kofann og kom út með myndirnar í svona ljómandi fínum römmum. Þegar ég spurði um handverksmanninn svaraði hann: "grandpa is gone"! Ja, hérna hugsaði ég, maðurinn hefur dáið yfir inrömmuninni! En það var víst ekki laveg svona alvarlegt, hann var bara ekki heima! Ekki alveg með enskuna á hreinu!! En stráksi tók verkefnið sem afi hafði úthlutað honum mjög alvarlega, afi hafði sagt að það mætti bara bere eina mynd í einu út í bílinn og svo var gert. Rammarnir eru smíðaðir frá grunni, renndir og bæsaðir og mjög vel frá þessu öllu gengið. Og ég hafði ekki misskilið verðið; 1000 jamaicadollarar pr. stk. (ca. 1000 kr.ísl) Það var nú allt og sumt. Svo nú er að taka fram borvélina ógurlegu sem ég er enn með í láni.
Barry bankaði á gluggann áðan, erindið var að sýna mér býflugnabú sem hann hafði rekist á (í orðsins fyllstu, hann var allur útstunginn greyið!). Bæði honum og Vivet er mikið í mun að kenna mér og sýna hvað ég eigi að passa mig á, en líka ýmislegt gott, eins og hinir og þessir skrítnir ávextir. Þau eru voða góð við mig. Barry sagði mér svona í leiðinni að hann væri farinn að safna svo hann gæti keypt af mér bílinn þegar ég fer frá Jamaica. Og hann hefur ekki einu sinni bílpróf!
Fjölbýlistréð er farið að fölna og ekki bara af undangengnu stressi. Hvað haldið þið, þeir brenndu ræturnar með logsuðtæki og svo á það bara að veslast upp og deyja. Svíðingar, níðingar og fúlmenni (þurfti nú að skoða samheitaorðabókina til að finna nógu sterk orð!) sem þessir þrjótar eru! Ég er alveg miður mín yfir þessu, hef áhyggjur af fuglunum. En eins og miss Monika sagði, þá eru fleiri tré á Jamaica! Ég veit það vel, það er ekki eins og þetta sé síðasta tréð sem hægt er að verpa í - en samt!!!

Var að uppgötva að bloggið fylgir íslenskri tímasetningu, þannig að ef ég skrifa mjög seint er kominn nýr dagur á Íslandi og bloggið dagsett eftir því! Bara til að fyrirbyggja misskilning; Guðbjörg og Bjarki áttu afmæli 18. júlí, ekki 19.!! Rétt skal vera rétt! En núna er örugglega sami dagur hjá okkur öllum, klukkan er bara 6.25 hjá mér. Brá út af vananum og skrifa snemma í dag, rafmagnið fer hjá mér eftir 2 tíma og kemur fyrst einhverntímann seint í dag/kvöld.
Man ekki hvort þið voruð búin að sjá stóru trén tvö sem stóðu utan við okkar lóð; aftan við Pálma Thor? Risastór og falleg, þetta voru svona fjölbýlistré þar sem bjuggu heill hellingur af allskonar fuglum sem unun var að fylgjast með. Svo gerist það fyrir skömmu, að ég heyri þessi svaka læti úti, og hvað haldiðið? Maskína míkil hafði ráðist á stærra tréð og það lá nánast á hliðinni. Fuglarnir urðu hálftrylltir, flögruðu taugaveiklunarlega fram og til baka og görguðu ógurlega, þetta var eins og versta sena úr fuglamyndinni hans Hitchcock! En svo linnti látunum og tréð rétti úr sér, en var stórskemmt eftir. Bæði ég og fuglarnir róuðust smátt og smátt og ég gat náttúrulega ekkert gert, þetta var ekki á okkar lóð. En þetta vr bara byrjunin, í gær kom skrýmslið aftur - rétt þegar fuglarnir voru farnir að flytja heim aftur - og nú var ekket gefið eftir. Eftir mikinn vélargný,moldarryk, köll og hróp, lá minna tréð í valnum og hið stærra titraði af angist og stressi. HVAÐ ER Í GANGI, eru mennirnir orðnir vitlausir hugsaði ég á meðan ég upplifði senu Hitchock´s enn og aftur. Frá svölunum uppi sá ég svo að búið er að slétta stórt svæði, fjarlæga allt sem kvikt var og það er greinilega verið að gera klárt fyrir miklar framkvæmdir. það verður einhver þokkinn, ekki nóg með að fjölbýli fuglanna sé eins og eftir loftárás, það verður ábyggilega ólíft fyrir hávaða og djöfulgangi hér á næstunni! OJ-bara! Friður úti, fuglar heimilislausir, fullt af ryki! Nå, ætla að drífa mig í sund, fer svo með tölvuna á eftir út á skrifstofu hjá Pihl, búin að fá lánað skrifborð þar í dag, vona bara að rafmagnið fari ekki líka hjá þeim. Það gerist nú stundum! Hafið góðan dag elskurnar/KNUS

Í dag eru allavega tveir sem hoppa inn í nýtt ár; Guðbjörg mín sem verður 26 ára og heldur upp á daginn með Kötju í Reykjavík. Þær stöllur eru reyndar búnar að vera "orfurtúrestar" á Íslandi um tíma. Til hamingju með daginn elskuleg! Og svo er það hann Bjarki Örn Arason sem loksins er orðinn 4 ára. Það sem hann er búinn að bíða eftir þessu! Hann og Álasundsfjölskyldan eru á Mallorka og Ari sagðist ekki ætla að segja honum að hann ætti afmæli, það vær búið að halda upp á daginn tvisvar heima, hann væri búinn að vera fjögurra ára í heilan mánuð og ef hann fattaði hvaða dagur væri mundi hann vilja fá afmælistertu og fullt af blöðrum! Það eru önnur tímamót nýafstaðin, við Sigfús áttum 1 árs brúðkaupsafmæli í fyrradag, hugsið ykkur bara! Við vorum búin að fá lánað hús við Mammee Bay, rétt hjá Ochio Rio, og það var sko ekki bara "eitthvað hús"! Nei, ónei, þetta var sumarvillan sem Lis Taylor og Richard Burton létu byggja fyrir margt löngu og dvöldu víst oft þarna. Þetta er svona svolítið "gamaldags lúksus" en svakalega flott oh hefur verið vel í lagt. Það eru 4 herbergiseiningar, allar með baði og búningsherbergi og hægt að ganga beint út að sundlauginni sem nær alveg niður að einkaströndinni fyrir neðan.
Húsið er fullt af fstórkostlegum listaverkum og fallegum virðulegum húsgögnum, m.a. þessum antik höðfingja bekkenstól! Ekki veit ég hvort Lis hefur notað hann, en allavega stendur hann inn í herberginu sem við notuðum og sem ég var 100% viss um að hafi verið uppáhaldshebergið hennar Lis! Miss Kathrin sér um húsið með aðstoð Mr. lenu og Mr. King! Svo sá ég einn í viðbót sem gerði ekkert annað en að raka sandinn á ströndinni!
Afslöppunin var algjör, syntum og lásum (ekki um demens!) og nutum veðurs og umhverfis. Þó brugðum við okkur upp í fjöllin um kvöldið, þekktum lítinn og huggulegann veitingastað þar sem við vorum fyrir löngu búin að ákveða að borða á þennan dag. Það vildi nú ekki betur til en svo, að eldavélin þeirra var ónýt og þeir gátu bara búið til forréttina! En það var OK, borðuðum bara nokkra forrétti og drukkum þeirra fræga rompunch! Fengum frænda Mr. King til að keyra okkur fram og til baka, svo það var hægt að drekka helling af rommi!




'Eg sá alveg fyrir mér hvernig Lis og Richard hafa flatmagað við sundlaugina og auðvitað með kampavín eins og ég! Þarna í nágrenninu er fullt af villum sem eru leigðar út til styttri tíma, margar hverjar alveg niður við ströndina eins og þetta hús. Miklu skemmtilegra en að vera á hóteli! Svo var náttúrulega voða gaman að vera í þessu fræga húsi, sofa í rúminu hennar Lis Taylor og fíla sig eins og algjör "bubbi"!!!
Þegar við komum heim var rafmagnslaust og rosalega heitt inni, engin leið að setja kælinguna á! Það er oft rafmagnslaust þessa dagana, sjálfsagt hefur það eitthvað að gera með árstíðina. Öllu verra er þegar vatnið fer algjörlega "uforvarende", það er vont að vera án vatns lengi!




Mátti til með að skella þessarri mynd með, tók hana rétt hjá Mammee Bay þar sem við stoppuðum. Það var svo ofboðslega fallegt þarna og þvílíkir litir.
Er þetta ekki eins og besta póstkort?

Annars er allt fínt frá Mobay, það er einhver músíkhátíð í bænum, mig hálflangar nú að fara og hlusta á eitthvað. Sé til þegar líður á vikuna, ef "Tommi boy" verður skikkanlega þægilegur við mig restina af vikunni hef ég kannske smá afgangsorku til að fara á útitónleika!
Heyrumst, KNUS

Þið hafið örugglega alldrei séð harðfisk borinn svona fram, skreyttann með salatblaði, tómati og blómi á toppnum! En þetta átti vestfirski harðfiskurinn eftir! Enda var hann ekki í slóðalegum félagsskap, með hákarli langferðafélaga sínum, nýbökuðu raugbrauði, danskri síld, sænskum surströmming með "tilbehör"; þunnbrauð og hvað eina, Jansons frestelse, að ógleymdum söpsunum: íslenskt brennivín, danskur jólasnaps og sænskir "nubbar"!
Snemma í vor, ákváðum við nokkur að hafa norrænt "deligatess-át" þegar líða færi á sumarið og fólk væri búið að fara til heimalanda sinna og safna vistum. Þetta gekk eftir, við Sigfús vorum búin að draga með okkur hákarl og harðfisk yfir hálfann hnöttinn, Peter sótti súrströmming til Svíþjóðar og Lars kom með síld frá Danmörku. Richard (einhenti kokkurinn á Húsbátagrillinu)var svo hugaður að leggja veitingastaðinn sinn undir þessi ósköp, velvitandi að allavega lyktin af súrströmming væri ekki alveg það sem maður tengdi við góðann natsölustað!


Þarna sátum við svo í 30 stiga hita og nutum krásanna, íslendingar, danir, svíar og Per norðmaður sem lofaði að hafa "gamlan ost" frá Noregi næst þegar við gerðum þetta. Því öll vorum við sammála um að þetta yrði að endurtaka! Fólk var ótrúlega hugað, smakkaði á öllu og auðvitað voru undirtektir mismunandi! Strákarnir hans Peters sem eru hérna í heimsókn, 8 og 10 ára guttar, hökkuðu í sig harðfiskinn og stungu upp í lig einum og einum hákarlsbita með, það var eons og þeir væru á þorrablóti!! En það vildi hákarlinum til happs, að súrstömming lyktar mörgum sinnum meira - og verra- en hann!


Ég naut reynslu minnar frá stórmerkilegu súrströmmingsáti í Stokkholmi með Hafdísi og Nonna fyrir mörgum árum, ég vissi alveg hvernig átti að gera þetta! Og þótt lyktin sé ótrúlega slæm, er súrströmming góður, á sinn sérstaka hátt!

Sigfús skenkti Svarta dauða við mikla lykku viðstaddra, en þegar við fórum og ætluðum að taka tómu flöskuna með var hún horfin! Sjálfsagt er einhver úr þjónaliðinu flöskusafnari, allavega fannst hún ekki þrátt fyrir "ítarlega" leit þjónanna!
Við Sigfús erum að fara til Ochio Rio, erum búin að fá lánað hús sem Lis Taylor og Richard Burton byggðu sér sem sumarhús. Nú er það í eigu manns sem Sigfús þekkir. Verður spennandi að sjá hvernig skötuhjúin bjuggu! Heyrumst seinna, hafið góðann dag, KNUS

Þetta er hann Tristan, sonur Vivet. Ofboðslega langur, renglulegur, vinalegur og feiminn 13 ára strákur sem fannst mikið til koma að mömmu hans var keyrt heim í splúnkunýjum bíl! Ég er lengi búin að reyna að finna innrammara hér í MoBay, keypti nokkrar eftirprentanir í Kingston fyrir löngu síðan og hef ekki komið þeim upp vegna rammaleysis. Búin margoft að tala um þetta við Vivet, en það var fyrst í dag sem hún upplýsti mig um, að í götunni hennar væri húsgagnasmiður sem líka smíðaði ramma. Svo við renndum okkur þangað og á móti okkur tók rosalega svartur maður (fólkið er svo undarlega missvart) og jú, hann taldi sig geta smíðað ramma eins og ég vildi. Það verður fróðlegt að sjá eftir viku hvernig þetta verður, ef rammarnir verða af sama gæðaflokki og hreysið sem hann býr í, þá gef ég ekki mikið fyrir þá! Mér þótti einna verst að það rann svo af manninum svitinn, hreinlega í lækjum. Og þetta eru svolítið fínar myndir sem ég skildi eftir hjá honum. En þetta er ábyggilega þess virði að láta reyna á. Á örugglega eftir að skella mynd af honum hér inn seinna! KNUS

Það er alltaf mikið tilhlökkunarefni að fara í laugina á fimmtudagsmorgnum. Sundlauga-hreingerninga-piltarnir koma nefnilega eldsnemma þann dag og hreinsa laugina. Þetta er eini dagurinn sem ég þarf ekki að byrja á að fjarlægja dauð og/eða halfdauð kvikindi sem hafa álpast útí laugina. Þetta eru allar gerðir, kakkalakkar (veiði þá upp með skó, lem þá svo í klessu á sundlaugarbarminum - sjálfsagt þetta sem er meint með að "vera bæði hengdur og skotinn"!!) froskabörn (mér finnst það alltaf hálf sorglegt, hvað var mamma þeirra að pæla?), svo eru allskonar flugnategundir og smádrast sem fýkur um. En allavega; fimmtudagssundið er hrein unun, ég fer hægt oní hreina, tæra og kyrra laugina og nýt fyrstu fimmtudags-sundtakanna. Nema í dag - ég varð agndofa þegar ég kom að lauginni. Ekki nóg með að yfirborð vatnsins væri eins og í dalvísk hafgola hafi nýfarið yfir, haldiði að hvítur karlmaður hafi ekki legið sprikklandi í miðri laug!!! Og klukkan bara 6.50!! HVAÐ ER Í GANGI, hugsaði ég, hvaðan hefur "þetta" komið? Kurteis eins og ég nú í rauninni er, bauð ég samt góðan daginn og smokraði mér niður í ólguna sem þessum manni hafði tekist að mynda. "Hann er búinn að eyðileggja sundlaugina" hugsaði ég og braust áfram í gegnum bræluna. En svo gat ég ekki annað en hlegið, ég hagaði mér eins og heimaríkur hundur! Ég er orðin svo vön að hafa laugina algjörlega fyrir mig, en þetta er nú einu sinni sameign og það eru 16 íbúðir á svæðinu. Eina afsökunin sem ég hef yfir þessari óhemju í mér er, að það eru svo fáir hvítir hérna að þetta kom mér svo á óvart - hann var hvítur!!! Ég skammaðist mín pínu og kvaddi manninn sem greinilega hafði séð fýlusvipinn á mér, með virktum þegar ég fór. Já, "aðgát skal höfð..." Hafið góðan dag elskurnar/KNUS

Loksins, loksins! Eftir nærri þriggja mánaða gíslatöku í Kingston kom "bláa bjútýið" mitt heim í dag! Ég var farin að skilja hvernig fólki sem er að ættleiða barn líður; fyrir löngu búið að fá mynd af þessari elsku, en byrokratíið og mannleg hægvirkni tefur fyrir sameiningunni! En þetta tókst að lokum og Bobby bílstjóri var svo elskulegur að keyra bílinn til MoBay fyrir mig. Reyndar held ég að Bobby hafi ekkert leiðst þetta, fékk frí úr vinnunni og svo var spanderað á hann flugferð til baka til Kingston. Fer örugglega ekki oft í flugtúr!
En þetta er semsé nýji bíllinn minn, splunkunýr Nissan March, með númerinu 8724 EU. Lítill, en svolítið bústinn, rennilegur en þó með smá "kúrfur" hér og hvar. Mjúkur, snyrtilegur og bráðfallegur. Þannig að mér finnst ekki vera spurning; þessi bíll er kvenkyns! Svo nú er að finna nafn á gripinn. Sonarsonur minn hann Brynjar Örn þyrfti að vera hjá mér núna, hann yrði ekki lengi að finna viðeigandi nafn. Honum tókst ekki lítið vel upp með að nafngefa hann Brúsa minn þarna um árið! Ég er vissum að hann spreytir sig heima í Álasundi, en ég er opin fyrir góðum nöfnum ef einhver ykkar fær hugljómun!Búin að berja nokkrar síður frá Kitwood yfir á íslensku í dag, svo nú á ég skilið að skreppa út og lofa nýja fjölskyldumeðlimnum að skoða bæinn!! KNUS frá okkur báðum!

Eldsnemma í morgun bankaði Barry á verandadyrnar, hann var aðf æra mér gjöf. Þetta voru tvær risastórar kókoshnetur "jellycoconut" eins og hann sagði, en þá eru hneturnar ungar og með vökvanum í. Seinna þorna þær, vökvinn fer út í kjötið og úr því er svo m.a. búið til kókosolía og kókosduft. En hnetuna frá Barry átti að drekka! Hann réðst til atlögu með stóru sveðjunni sinni, fyrst sneiddi hann lítið stykki ofanaf, það átti síðar að nota sem skeið til að borða kjötið með útskýrði hann. Aðfarirnar voru rosalegar, en greinilegt að þetta var ekki fyrsta "jellyhnetan" sem lenti í höndunum á honum Barry! "Drekktu" sagði hann og rétti mér hnetuna sem búið var að höggva gat á, og ég drakk og drakk! "Drekktu, drekktu" hélt Barrý áfram, ég var að hniga saman af hlátri, en hélt áfram að drekka! Safinn var afskaplega góður, ekki eins sætur og ég átti von á. "Ég drekk oft 4 svona í einu" hélt Barry áfram og var greinilega voða ánægður að kynna mér eina af afurðum sínum frá "The farm"!! En Barry á nefnilega "farm" einhverstaðar nálægt MoBay og ræktar eitthvað smávegis þar sem hann selur svo á markaðinum.
En nú veit ég hvað þetta "Jelly" þýðir sem er skiltað með út um allt; það er auðvitað "jellycoconut" sem hægt er að kaupa! Hafið góðan dag elskurnar/KNUS

Vivet fór alsæl heim í dag með rúmföt fjölskyldunnar þvegin og þurrkuð. Samningur okkar um hún: á laugardagsmarkað fyrir mig, ég: leyfi henni að þvo rúmfötin í þvottavélinni, virkar ágætlega. Hún sagði mér að bærinn væri að fyllast af reaggie-áhugasömum ferðamönnum, í næstu viku hefst reaggie-festival á Jamaica og mikið á vís að gerast í Montego Bay. Verð að finna nánar út úr því, en það er hérna "Bob Marley-place" sem ég er ekki enn búin að finna!Það lá voða vel á Vivet í dag -hún er reyndar alltaf glöð-sagðist hafa getað hvílt sig í gær af því hún þurfti ekki að þvo rúmfötin! Fór auðvitað í kirkju, og svo kom það; hún vill svo gjarna bjóða mér með sér í kirkju einhvern sunnudaginn!! Þetta er greinilega mikið atriði hjá mörgum, að fá mig í kirkju!! Fólk sér sjálfsagt glataða sál í mér sem verður að bjarga. En ég fer örugglega með henni einhvern tímann, það verður áhugavert! En annars er það helst að frétta að Barry varð óður áðan ! Þetta blíðalogn sem hann nú er, var svo reiður að hann gleymdi allri ensku sem hann kann og "kreólskan" rann út úr honum og augum urðu kolsvört. Það tók mig smátíma að skilja hvað hafði gerst, vel vitandi að ég var alsaklaus lagði ég mig alla fram, gaf honum 2 sígarettur og hvað eina! Svo náði ég þessu, ein fjölskyldan (innfæddur maður, hvít kona og tveir feitir unglingsstrákar) sem býr hérna á tvo hunda, annar stórt og fremur ljótt kvikindi, hinn minni og öllu krúttlegri. Yfirleitt er það pabbinn sem loftar hundana snemma morguns og seint um kvöld, en stundum eru það annar hvor strákanna sem draga dýrin hérna framhjá glugganum. Strákarnir eru eins og margir unglingsstrákar eru, hengslast áfram og áhugaleysið skýn úr hverri hreyfingu og finnst svo greinilega "hund"leiðinlegt að fara út með hundana. Þeir eru auðvitað ekkert að spegúlera í hvað kvikindin eru að gera og það var ástæðan fyrir reiði gartnersins! Ekki nóg með að heljarins hlussa af hundaskít væri rétt fyrir utan verandadyrnar hjá okkur, heldur hafði stóri hundurinn rifið og tætt pálmatré sem stendur hérna í horninu og dreift berki og blöðum út um allt. Þetta var náttúrulega voða subbulegt, en það sem sárnaði Barry mest var að hann gerir svo mikið í að halda öllu hreinu og snyrtilegu og þarna var honum svo ferlega misboðið. Blessaður kallinn hann Barry! Engin mynd í dag, þó hefði verið þess virði að sýna ykkur reiðan Barry, það hefði bara verið svo óviðeigandi að mynda hann svona! Kveðja frá mér og "Tomma" Kitwood, KNUS

Rólegur regnfylltur dagur á taylor Road. Var á fótum fyrir allar aldir og tókst nýverið að klára vikuplanið mitt í þýðingunni. Hann "Tommi" minn er svakalega snúinn, en rosalega skemmtilegur! Svo mér leiðist síður en svo með honum! Málardrengirnir kláruðu í gær að mála loftið á kontórnum, svo nú ætti loftið að hætta að hrynja ú huasinn á mér. Þeir voru reyndar fyndnir þessir málaramenn, svakalega kurteisir og þrifalegir, en vildu svo gjarna spjalla þegar þeir voru búnir! "Litli" málarinn sagði ekki mikið, hló bara að öllu, en "stóri" málarinn" fór á slíkt flugið í umræðunum að það nálgaðist atgang prestsins í kirkjunni um daginn! Umræðurnar snerust fyrst og fremst um gæsku mannkynsins, og vöntun á því sama. Honum fannst ég vera gott dæmi um hið fyrra, ekki góðu vanur hugsaði ég, því ég gerði lítið annað en gefa þeim kaffi og kók! En sá stóri var svo greinilega gagnkynhneigður og gerði ekkert til að leyna því. Þegar ég tók þessa mynd af þeim setti hann sig í stellingar, en var svo miður sín þegar hann sá myndina, hann hafði gleymt að taka af sér húfuna! Svo ég tók aðra af honum húfulausum, hann skríkti eins og unglingsstelpa þegar hann sá þá mynd! Ég sit enn við eldhúsborðið, mikil málningarlykt ennþá inni. Í gærkvöldi fórum við nokkur saman út að borða, tilefnið var að nýr skrifstofustjóri er að taka við á aðalskrifstofu Pihl í Kingston. Hún var í heimsókn hér í Mobay, sýna sig og sjá aðra. Leist voða vel á konuna. En staðurinn sem við fórum á, var á einu af minni "Resortsunum", voða huggulegur staður sem ég hlakka til að fara með gesti á! Nú er hætt að rigna, Sigfús er að jorfa á lokaleikinn í fótboltanum og ég ætla að demba mér í sund! KNUS

Þetta er búið að vera hálftættur dagur, klukkan að verða 4 og ég hef hvorki komist á bandið eða í sund! Enda er ég að verða hálftussuleg! Ég þurfti að vera komin inn á "site" (sem eru aðalstöðvar vinnusvæðisins) kl. 7 því það átti að taka af mér mynd fyrir ID-kort. Ég er enn í minni gömlu stundvísi og var auðvitað komin kl. 7 eins og sagt var, gerði ekki ráð fyrir Jamaicatímanum sem í þessu tilfelli þýddi kl. 8! En það var svosum í lagi, ég hitti fullt af fólki og Per norðmaður sýndi mér rannsóknarstofuna þeirra og svaraði mörgum spurningum hjá mér sem ég vissi ekki að ég ætti að spyrja um! Ekki datt mér í hug að þaðþyrfti að taka svona rosalega mörg sýni- úr GRJÓTI! Ég náði rétt heim áður en iðnaðarmennirnir, Chris og co. komu.Vandamálið vr að loftið á kontórnum hjá mér var smátt og smátt að koma niður í hausinn á mér, bæði ég og Vivet sópum og sópum, en þetta sem þeir kalla "popkorn" hérna hélt áfram að losna. Það varða að gera eitthvað í þessu og þessvegna mætti Cris með félögum og hófst handa við að skrapa, hinir fylgdust með! Ég var búin að undirbúa mig fyrir mikið ryk, hávaða og skít, en þvílíkir snyrtipinnar! Íslenskir og danskir iðnaðarmenn gætu lært mikið af honum Cris! Auðvitað þurfti ég að fara út með mest af mínu dóti, en ég þurfti ekki að hafa áhyggjur af umgengninni þarna inni, Chris skrapaði varlega popkornið af loftinu ofaní gamalt rúgbrauðsform og það koma varla korn á gólfið sem annrs var búið að þekja með svakalega þykku plasti!

Eftirskröpunina lét hann svo lærlingana sína um, og á meðan ég sat við eldhúsborðið með allt mitt, puðuðu drengirnir inni á kontór, með lokaða hurð og glugga, og slökkt á loftkælingunni! Eftir 4 tíma bankaði ég á dyrnar, var alveg hætt að lítast á, heyrði ekkert hljóð og var farin að halda að þeir væru steindauðir úr hita þarna inni. Vivet ætlaði að kafna úr hlátri yfir áhyggjum mínum sem sýndu sig líka vera óþarfar. Þeir voru reyndar búnir með allt vatnið og kókið sem ég lét inn til þeirra, en það sást ekki á þeim svitadroði. Og allt svona snyrtilegt og fínt. Svo koma þeir á morgun og mála loftið. Þegar þeir voru farnir laumaðist ég með hitamæli inn og þegar ég sótti hann 15 mín. seinna sýndi hann 43 gráður! Þetta var rétt hjá Vivet, fólk hérna er vantað vinna í hita!!En nú fer ég og tek mér eftirmiddags sundsprett! Hafið það gott elskurnar, KNUS

Eitt af því sem ég ætlaði að gera á Jamaica car að æfa mig í að tala enskuna sem ég hef ekki mikið notað hingað til. Er auðvitað svona vel mellufær, en það er ekki alltaf nóg! Á flestum stöðum er eftirsóknarvert að ná að "tala eins og innfædd" en það er ekki alveg það sem ég var að sækjast eftir! Það hefur reyndar komið í ljós að ég klára mig ágætlega, en þar sem viðræðuaðilar mínir eru fyrst og Barry, Vivet og nágrannarnir má búast við að hreimurinn verði "jamaicanskur" hjá mér. Reyndar las ég á Moggasíðunni um konu nokkra í norð-austur Englandi sem fékk "Jamaíku-hreim" eftir heilablóðfall!
"Lynda nokkur Walker, kona ein sem talað hefur með svokölluðum Geordie-hreim alla ævi, þ.e. hreim þeirra sem eru frá ákveðnu svæði í norðaustur-Englandi, fékk heilablóðfall og talar nú með Jamaíku-hreim. Walker þjáist af heilkennum sem kennd eru við erlendan hreim (e. Foreign accent syndrome)en talaði alla sína ævi með Geordie-hreim, í 60 ár".
Og ekki lýgur Mogginn frekar en fyrri daginn!
En þetta er náttúrulega ráð ef maður nær ekki hreim á einhverri útlensku, maður segir bara að maður sé með "Foreign accent syndrome"!!
En hvað um það, þetta er hún Caroline, konan hans Jimmy sem er einn af verkfræðingunum hjá Pihl. Þau eru bæði Bretar og tala þessa líka fallegu ensku! Nú er ég búin að semja við Caroline um að hún kemur til mín einu sinni í viku og við tölum "fallega ensku" saman! Fínt fyrir okkur báðar, hún hefur enga vinnu hérna og þau eru barnlaus svo hún hefur góðan tíma aflögu og ég þjálfast í enskunni. En það er eitt gott við jamaicönskuna mína; ég á miklu auðveldara með að skilja Barry en Sigfús hefur!
Verð rétt að bæta við fregnum af ófrísku stúlkunni frá í gær; hún er komin heim af spítalanum, blá og marin, en óbrotin og barnið hreyfði sig í morgun. En haldiði að stúlkan hafi kært kærastann? Nei, ó nei, þrátt fyrir pressu frá löggunni vildi hún ekki gera það, en sagði við lögguna: "en þið megið alveg skamma hann"!!! Það dugar líklega skammt! KNUS

Það er svo brjálað þrumuveður núna, eins og 20 þotur séu á sveimi yfir húsinu! Rigningin og blásturinn sem fylgdi lamdi, reif og sleit í allt tiltækt. Það gegnur eitthvað á ef/þegar fellibyljirnir ganga yfir! Ég veit ekki hvort þið getið séð eitthvað á myndinni, en hana tók ég frá verandadyrunum hjá mér, og þetta vr svakaleg rigning get ég sagt ykkur! Gott ég var búin að senda Vivet heim snemma í dag. Annars gaf ég henni regnhlíf um daginn, hún kom hundblaut hérna einn morguninn. Átti enga regnhlíf. En Vivet kom föl og lúin í morgun, hafði eytt kvöldinu og nóttunni á sjúkrahúsinu, fór með systur sinni með ófríska dóttur hennar, en kærasti og barnsfaðir stúlkunnar hafði lamið hana svona svakalega. Brjálað fólk verður að segjast. Stúlkan er öll sundurslegin, en barnið virðist hafa bjargast, allavega vita þau ekkert ennþá. Vivet er farin að tala svolítið meira, annars vinnur hún bara í rólegheitunum. Ég sagði henni í gær að Hafdís systir mín ætti afmæli, þá segir hún að systir sín eigi líka afmæli. Svolítið skrítið, því þegar ég sagði henni um daginn að Sigfús ætti afmæli, þá sagði hún að bróðir sinn ætti afmæli líka! Kannske er þetta bara kurteisi? kannske þykir eitthvað flott að eiga sama afmælisdag? hver veit!! Tom vinur minn er erfiður við mig í dag, hefur lítið gegnið hjá mér það sem af er degi. Held ég taki bara pásu núna, Anna (ein af "hinum konunum") bauð mér í kaffi! Það verður fróðlegt að sjá hvernig vegirnir eru í þessari rigningu!! Heyrumst seinna, KNUS

Ég verð nú bara að segja ykkur frá upplifunum helgarinnar! Við keyrðum upp í fjöllin stutt frá MoBay, en þar vorum við búin að frétta af griðastað fulga sem miss Lisa Salmon hafði komið á laggirnar fyrir nærri hálfri öld. Miss Lisa hefur verið sérstök kona, keypti hús langt upp í fjöllum (vegurinn þangað er SVAKALEGUR!!) og fór að temja fugla, aðalalega "Hummingbirds". Fljótlega fundu aðrir fuglar leiðina til Miss Lisu og nú má sjá alla hugsanlega fugla lifa þarna saman í sátt og samlyndi. Miss Lisa er dáin, en skildi griðastaðinn sinn eftir í höndum manns sem gætir hans og passar fuglana. En þarna lærði ég að mata Doctorbirds!! Ekki skrítið þótt þeir hafi ekki litið við diskinum sem ég bar fyrir þá, þeir sjúga sykurlöginn gegnum örlítið gat, sem gjarna er gert á "miniatúr"vodka flösku! Þetta var ótrúlega skemmtilegt og umhverfið þarna er svo friðsælt og fallegt að það er eins og maður sé kominn í annan heim. Rétt hjá er ágætis gistihús með sundlaug og hvað eina. Förum örugglega aftur þarna uppeftir, gjarna með gesti!

Svo fór ég í kirkju með Miss Moniku! Það var nú meira maraþonið, fjóra tíma tók þetta og kirkjan án loftkælingar!! Monika fór á undan, hún vinnur eitthvað í kirkjunni. Ég ætlaði nú ekki að vera eins og Unnur og Guddi, og var komin tímanlega, rétt upp úr hálf fjögur en athöfnin átti að byrja kl. 4. Ég hefði ekki þurft að flýta mér svona, því jamaicatíminn gildir greinilega líka í kirkjunni. Fyrsta klukkutímann notaði fólkið til að ganga á milli og ræða málin, bara í rólegheitunum! Presturinn líka! Að fara í kirkju þýðir augljóslega líka að sýna sig og sjá aðra, fá fréttir og spjalla. "Alveg eins og á Íslandi í gamla daga", hugsaði ég og fylgdist grannt með!



En um fimmleitið kom fylkingin inn, prestar og tónlistarmenn sem voru sérstakir gestir dagsins. Það var hópur karabíufólks sem býr í Kaliforníu og sérsvið þeirra er að "Making God real through sounds of steel". Legg ekki meira á ykkur! Með trommum úr stáltunnum (55 gallóna tunnum!) frömdu þeir slíka músíkina að maður sat bara agndofa. Þessar trommur eru upphaflega búnar til í seinni heimstyrjöldinni á Trinidad og eru víst eina hljóðfærið sem fundið var upp á tuttugustu öldinni. Listamennirnir hafa allir "gengið til liðs við Guð" og fara um og predika og spila rosalega flotta músík, bæði sálma og gospel.
þeir tóku meira að segja líka lög eftir Harry Belafonte og Bob Marley!!


Með í för var prestur, hann er víst einhverskonar formaður hópsins. Og þvílíkur ræðumaður! Hvað voru þeir nú aftur kallaðir stóru predikararnir? kraftaprestar? eldprestar? æi. ég man það ekki, en þessi var rosalegur! Leikrænu tilburðirnir voru miklir og orðaflaumurinn ofboðslegur. M.a. "demostreraði" hann líf Jesús og þarna var hann kominn að krossfestingunni, með fjólublátt sjal og bastkórónu, stynjandi og ranghvolfandi augunum
fór hann með öll þau orðaskipti sem talið er að hafi farið fram á Golgata þarna um árið. Ég sat beint fyrir framan manninn, og fékk sterkt á tilfinninguna að hann væri að tala beint til mín, ég væri aðalsyndarinn í kirkjunni að þessu sinni, og skildi hverju sem tautaði og raulaði fá frelsun!! Kirkjugestir hlógu mikið og kölluðu "hallelúja, amen og já, já" og við hvert frammíkallið elfdist prestur til muna og fór að lokum á þvílíkt flugið!! Verð að viðurkenna að þótt mér findist þetta hálf óhugnarlegt, átti ég afar erfitt með að halda niðri í mér hlátrinum, þetta var reyndar óskaplega fyndið! En allir voru voða góðir við hvern annan, margir komu og töluðu við mig og sýndu áhuga á hver ég væri og hvaða kirkju ég tilheyrði! Ég fór heim með góða tilfinningu, CD með stálmúsík og símanúmer konu sem sat aftan við mig, lofaði að hringja í hana við fyrsta tækifæri! Hvenær fóruð þið síðast í kirkju?!!! KNUS

Ég lét ekki þungbúinn himin og einn og einn "hellt-úr-fötu-skúr" aftra mér frá að fara smávegis út í dag. Var búin að sjá tilsýndar eitthvað sem líktist grænmetissölu, hérna rétt hjá okkur svo þangað fór ég. Eftir grænmetiskaupin á markaðinum neita ég algjörlega að kaupa grænmeti í súpermarkaðinum! Mikið rétt, þarna var þetta fína grænmeti þótt umgjörðin væri nú ekki til að hrópa húrra yfir! Skúrhreysi sem barið hefur verið saman úr beygluðum bárujárnsplötum, hvorki gluggar né hurðir, þannig að vindarnir blása bara beint í gegn. Eldgömul kona sat á hækjum sér hálpartinn undir borðinu, en maðurinn (sonurinn?) hlóð því sem ég keypti á pundviktina og tilkynnti þeirri gömlu jafnóðum: "tómatar-4 pund, gulrætur -3 pund, papaja -5 pund " o.s.frv. Sú gamla, einbeitt og alvarleg, reiknaði jafnóðum saman, leit svo á mig brosandi tannlausu brosi: "710 dollar, miss" Það var nú allt og sumt fyrir tvo fulla poka af grænmeti og ávöxtum. (ca. sama upphæð í ísl. krónum)



Þessi kona kom arkandi, eða öllu frekar staulandi, eftir malarveginum. Hún var skólaus. Mér fannst þetta alvega agalegt, það er nú eins og vegurinn þarna sé rennisléttur eða mjúkur yfirferðar! Ég spurði hana hvar skórnir henna væru, hún horfði á mig tómum augum, teygði fram hendina og klappaði mér á kinnina. Þegar ég rétti henni 100 dollara snéri hún seðlinum milli handanna, eins og hún vissi ekki hvað þetta væri og lait svo undrandi á mig. Ég held hún hafi verið villt, og vitiði hvað?

Ég held ég hafi verið að hitta Jamaicabúa með heilabilum í fyrsta skiptið.