Svava í Arnarfelli

munu nýtast okkur Sigfúsi vel þegar við förum þangað í páskafrí. Svo er bara svo áhugavert að fylgjast með þessu þunga jamaicanska skrifstofubákni! Svakalega sem þeir eiga margt ólært.

Þegar ég kom út glumdi lúðrasveitarmúsík frá markaðinum hinu megin við götuna - ég varð bara að sjá hvað var að gerast!

Þarna var á ferðinni ein af mörgum lúðra og trommusveitum bæjarins, börn og fullorðnir blésu, börðu og dönsuðu af miklum dugnaði. Hávaðinn var mikill og úr andlitunum skein alvarleg einbeiting. Augljóst var að sveitin hafði tvo þjálfara, sem jafn augsljóslega unnu ekki saman; þe. músíkþjálfara sem hefur sínar prívat skoðanir á tónum og takti og svo dansþjálfara sem hlýtur að hafa mottóið; "back to the past" því dansinn var undarlegt sambland af regndansi sem maður hefur séð töframenn dansa í bíómyndum og hoppi chimpanse-apa eins og maður hefur séð í Zoologisk Have. En dansinn var æfður, alveg þrælæfður. Allir hoppuðu eins á sama tíma. Öðru máli gegndi með músíkina, þarna börðu trommararnir bumburnar og lúðrablásararnir blésu af öllum kröftum, hver á sinn hátt, það var hreinlega ekki viðlit að heyra neinn samhljóm.

Áhorfendur stóðu hljóðir og engum stökk bros. Mér ekki heldur, en mikið svakalega átti ég erfitt með mig!

Svipurinn á þessum unga tónlistarmanni sagði mér líka að það væri ekki viðeigandi að hlægja að þessu.

Ég stóð og hlustaði á eitt lag (lag?) og mikið létti mér þegar greinilegt var að komið var að lokum tónverksins, bæði vegna þess að nú var þetta búið, en líka að ég áttaði mig á hvaða lag þau voru að reyna að spila; þetta var Bob Marley lag!

Ég flýtti mér í burtu og grét af hlátri! Síðustu tónarnir af "No woman, no cry, no woman no cry" fylgdu mér út á bílastæði.